Γεννήθηκα Ιούνιο 1929 στις Κροκεες ( Λεβέτσοβα λεγόταν τότε ) απο πατέρα Φαρνατζή, το Σάββα Λιακάκο, και μητέρα τη Θεοδώρα Ροζάκου, απόφητη του Σχολαρχείου ( Σα να λέμε σήμερα με πανεπηστημιακές γνώσεις). Κοντα σ'αυτά της τα προσόντα μιλούσε σχεδόν απταιστα αρχαία ελληνικά. Ένα ζευγάρι με άλλα λόγια αταίριαστο για πολλούς τότε, αφου ο πατέρας μου δέν γνώριζε καν ανάγνωση και γραφή.

Αργότερα αποδείχτηκε ένα δεμένο ζευγάρι που όχι μονο έμαθε η μητέρα μου γραφή και ανάγνωση στον πατέρα μου, αλλά με δική της προτροπή και κόπο κατόρθωσε να μάθουν και τα παιδιά της γράμματα και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες αυτού του τόπου, κυρίως οι εναπομείναντες στην Ελλάδα Σοφία και Πέτρος. Τα άλλα μου αδέλφια Γιώργος και Πολυτίμη, τους συνεπήρε το ρεύμα της μετανάστευσης που κυριάρχισε στη δεκαετία του 50 και 60 για Καναδά και Αμερική αντίστοιχα, όπου και πρόκοψαν και δημηούργησαν οικογένειες αξιόλογες. Ομως το χωριό ρήμαξε απο τότε.

Το μαγαζί του πατέρα μου ήτανε αριστερά απο την έμπαση της πλατείας καθώς ερχόμαστε απο την Σπάρτη ( δεξιά το μνημείο των Πεσόντων κατα τους πολέμους 12 και 13 ), ένα σημείο της «αγοράς » που έλεγαν τότε την πλατεία που μπορούσα να βλέπω και να ακούω πολλά.

Για την πολιτιστική και κοινωνική ζωή του χωριού έως το 40 που μεσολάβησε ο πόλεμος αλα κυρίως πολύ ποιο παλιά, ήξερα οσα μου ιστορούσε ο θείος μου  Νίκος Ροζάκος, δικηγόρος και λαογράφος. Θυμάμαι πως μου μιλούσε με συγκίνηση για το Μαντολινάτο που ήτανε στέλεχος και εκείνος. Με την ίδια συγκίνιση μου λιλούσε και για τον Σύλλογο Φιλαρμονικής και ιδιαίτερα για το μουσικό του συγκρότημα, με δάσκαλο τον περίφημο μαέστρο Τζιάκομο Μορέτι που ερχόταν με το ποδήλατο απο το Γύθειο να διδάξει τους μικρούς μαθητές του.

Ακόμα με συγκίνηση μου μιλούσε για τα θεατράκια που έστηναν καθε τόσο ο Κώτσος Λέκκας, ο Κώστας Πασαγιάννης, γυιός ειρηνοδίκη που διέμενε στις Κροκεές και κατοπινά μεγάλος λόγιος και λαογράφος. Για τον Κώστα Πασαγιάννη μίλησα κάποτε στις «Κροκεές »,όμως ξέχασα τον τρίτο της παρέας και κατασκευαστή της σκηνής, αλα και ερασιτέχνη ηθοποιό, το Γιώργο Καζαμία. Βέβαια όλοι ήτανε ερασιτέχνες μα η παράσταση ήτανε τέλεια, πάντα κατα ομολογία του θείου μου Νίκου Ροζάκου. Στην καλλιτεχνική κίνηση του χωριού που την έζησα εν μέρει κι εγώ σαν παιδί παραλίγο να ξέχναγα  και το μπάρμπα Νικολή Γορανίτη που ξεσήκωνε με τον Καραγκιόζη τους μικρούς και μεγάλους.

Για την κοινωνική ζωη του χωριού και ιδιέτερα για τον τρόπο διασκέδασης των Λεβετσοβιτών, θυμάμαι πως μιλούσε με ενδιαφέρον για τα κέντρα Δημητράκη Κλώνη, του Ανδρέα Αλεξάκη που κάποτε ήταν και κινηματογράφος, του Ντίνου Τσιάπα και εκτός του χωριού το Χάνι του μπάρμπα Γιάννη Σερεμέτη και Βαγγέλη-Λιλίκας στα Χάνια.

Σημείωση: Το παραπάνω είναι απόσπασμα απο ένα νέο βιβλίο του που σχέδιαζε να κυκλοφορήσει το με τον τίτλο « Σαν Παλιό Σινεμά » με όλες τις δραματικές στιγμές της μικρής μας πόλης, κυρίως μετά τον πόλεμο του Σαράντα (κατοχή – Αντίσταση, Εμφύλιος, Δικτοκτορία ) και τη γένεση της εφημερίδας λίγο πρίν την κυριαρχία των συνταγματαρχών και την άξια πορεία της στα 35 χρόνια ζωής της.

Η Μικρή μας πόλη
( Φωτογραφικό Άλμπουμ ,1998)

Όπως το παρουσίασε η ΑΘηναϊκή εφημερίδα
TO BHMA

( Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 1999 - Αρ. Φύλλου 12520 )

Το φωτογραφικό λεύκωμα του Πέτρου Λιακάκου «Η μικρή μας πόλη / Κροκεές - Λεβέτσοβα» είναι μια έκδοση της εφημερίδας «Οι Κροκεές» που άρχισε να εκδίδεται το 1966. Στον τόμο συμπυκνώνεται διαχρονικά η πορεία της κοινότητας που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταΰγετου «σε κάθε μορφή δραστηριότητας, αλλά και με τις διαφοροποιήσεις του χώρου». Ασπρόμαυρες εικόνες λειτουργούν ως μάρτυρες εποχών που αν και χρονικά δεν βρίσκονται μακριά καταδεικνύουν ότι η ελληνική επαρχία στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα άλλαξε αποφασιστικά. Χρόνο με τον χρόνο η καθημερινότητα δέχθηκε την επίδραση του έξω κόσμου, χωρίς ωστόσο να χάσει τη γνησιότητα του χαρακτήρα της.